Benieuwd hoe het leven van een Vlaamse vrouw in Monaco eruitziet? Wij wel, en daarom zochten wij, je raadt het nooit, een Vlaamse vrouw op die – let nu even op! – in Monaco woont! En de vraag die wij haar in al onze o zo geraffineerde schijnbare eenvoud stelden was: hoe is het om als Vlaamse vrouw in Monaco te wonen?
HUMO Hoe is het om als Vlaamse vrouw in Monaco te wonen?
Filoeta Herregers (Vlaamse vrouw die in Monaco woont) «Kei-intens eigenlijk. Monaco is een wervelende stad, zeker in de namiddag. Als je om een uur of vier op je terras gaat liggen, dan begint heel die stad rond je hoofd te tollen. Ik heb aan een megarijke geoloog gevraagd hoe dat komt, want iedereen is hier megarijk. Hij zei dat het aan al die portootjes ligt, maar dat klopt niet. Toen ik nog aan de Aperol zat, draaide die stad ook al als een kermismolen. Maar ik ben dus gestopt met Aperol, omdat ik daar een plakkerige mond van kreeg.»
Herregers «Met een taxi, vanuit Nice. Monaco heeft namelijk geen eigen vliegveld, dat zou te gevaarlijk zijn. Stel je maar eens voor dat de landingsbaan plots dwars op de aanvliegroute gaat liggen, terwijl het vliegtuig nog maar luttele meters boven de grond hangt.»
HUMO Zou je dan niet beter ergens anders gaan wonen, Filoeta?
Herregers «Ik heb weleens een villa gehuurd in Saint-Tropez, maar daar gebeurde net hetzelfde. Dat heeft mij aan het denken gezet: misschien beschik ik over buitengewoon grote krachten die de omgeving aan het dansen brengen.»
HUMO Wat voor krachten zijn dat dan?
Herregers «Die van het intellect. Ik gebruik dat namelijk nooit, zegt mijn man George, en daar heeft hij gelijk in. Het heeft geen enkele zin een boek vast te pakken als de letters als een muggenzwerm voor je ogen flikkeren. Maar waar moet al mijn intellectuele energie dan naartoe? Wel, die richt zich op alles wat los- en vastzit, in een straal van een paar honderd meter rond mij.»
Herregers «Met zuchten en mij negeren. Vooral bij het ontbijt. Daarna trapt hij het af met de woorden: ‘Doe het vandaag misschien wat kalmpjes aan, Filoeta.’ Het is wel lief dat hij dat zegt, want als ik om zes uur ’s avonds naar het toilet moet, dan is dat een helse onderneming die ik enkel op handen en voeten tot een goed einde kan brengen. Vaak val ik daar van uitputting in slaap. Gelukkig hebben wij vier slaapkamers met elk een eigen badkamer, zodat George mij niet hoeft wakker te maken. Daardoor kan hij mij de volgende ochtend fris en goed uitgeslapen negeren, wat toch aangenamer is dan met een grauwe slaapkop.»
Again yesterday, Friday, and today, Saturday; dizzy...walking 'imbalanced'... other days not.
Definitely gonna buy an EMF meter, hate speculating... Tried before, but 'sold out'...
I found the article below while doing research for my ultrasound book. The website on which this article is posted is not loading. I presume there is deliberate interference with accessing this article because certain creatures do not want us to be privy to this type of information. Nevertheless, I was able to load the article by plugging the link in at web.archive.org. I think the article is worth preserving and sharing. So here it is. Enjoy.
Excerpt:
According to scientist Dr Grahame Blackwell, a large number of small crystals have been found in the [pineal] gland called calcite micro-crystals. They bear a striking resemblance to the calcite crystals in the inner ear, that have been shown to exhibit the qualities of an electric field known as piezoelectricity. If the pineal gland crystals exhibit the same qualities, then this would provide a means whereby an external electromagnetic field might directly influence the brain.
At close magnification the Calcite Micro-Crystals are visible on the actual gland.
Therefore, it is probably not surprising why over centuries of human history, esoteric groups consider the pineal gland (or All Seeing Eye) to be our built-in wireless transmitter, enabling us to connect to higher frequencies and spiritual worlds.
Is it really any wonder why they have developed these technologies that deliberately interfere with our spiritual capacities?
The PINEAL GLAND is located within the human brain though its full potential is only beginning to be realized by modern scientists.
The pineal gland was the last endocrine gland to have its function discovered. Its location deep in the brain seemed to indicate its importance. This combination led to its being a “mystery” gland with myth, superstition and even metaphysical theories surrounding its perceived function.
Rene Descartes called the pineal gland the “seat of the soul”, believing it is unique in the anatomy of the human brain in being a structure not duplicated on the right and left sides. This observation is not true, however; under a microscope one finds the pineal gland is divided into two fine hemispheres.
The pineal gland is occasionally associated with the sixth chakra (also called Ajna or the third eye chakra in yoga). It is believed by some to be a dormant organ that can be awakened to enable “telepathic” communication.
It is already known to release various chemicals into our body, including a derivative of the feel good chemical serotonin, called melatonin. This hormone affects the modulation of our waking and sleeping patterns, but also affects our sex drive according to the seasons. Though scientists still admit that they still don’t yet have a complete picture of the pineal gland’s functions.
It is located in the hidden center of the brain. It is pine cone shaped and no bigger than a raisin. Incredibly, it is actually bioluminescent, so glows within the darkness of the brain as if lit by a tiny light bulb, and has also been found to be sensitive to light. Interestingly enough, the anatomy of the gland actually consists of a
♦ Lens
♦ Cornea
♦ Retina
Just like our eyeballs. Also, according to scientist Dr Grahame Blackwell, a large number of small crystals have been found in the gland called calcite micro-crystals. They bear a striking resemblance to the calcite crystals in the inner ear, that have been shown to exhibit the qualities of an electric field known as piezoelectricity. If the pineal gland crystals exhibit the same qualities, then this would provide a means whereby an external electromagnetic field might directly influence the brain.
At close magnification the Calcite Micro-Crystals are visible on the actual gland
Therefore, it is probably not surprising why over centuries of human history, esoteric groups consider the pineal gland (or All Seeing Eye) to be our built-in wireless transmitter, enabling us to connect to higher frequencies and spiritual worlds.
You can see representations of this pine shaped gland, in the form of a pine cone, across Europe and Egypt. The Vatican built the court of the pine cone, which is adorned with a large stone pine cone in front of it’s entrance. It is also found on the staff of the Pope, and the Egyptian god Osiris.
The all seeing eye is also known to the Freemasons and other esoteric groups as the eye of providence. It can be found carved into medieval churches all over Europe. It can be seen above the French Declaration of Human Rights in a 1789 painting. It is also clearly illustrated on the back of the $1 dollar bill, floating above an Egyptian pyramid. An exact example of masonic symbology. Many believe that little attention has been given to pineal gland symbology in our society, because people with power do not wish to share its secrets with the general public.
Hopefully the examples in this chapter (Evidence & Belief) will help cement a stronger belief in the power of the universe. You will find that knowing that there is evidence of something’s existence, helps you to believe that it is real. Remember, you need to believe in the universal law of attraction in order to make it work for you. Belief is an essential ingredient…
New Crystal in the Pineal Gland: Characterization and Potential Role in Electromechano-Transduction
Baconnier Simon(1), Lang Sidney B. (2), De Seze Rene(3)
(2)Department of Chemical Engineering, Ben-Gurion University of the Negev, 84105 Beer Sheva, Israel. E-mail :lang@bgumail.bgu.ac.il
(3) As (1) above, but E-mail : Rene.De-Seze@ineris.fr
ABSTRACT
The pineal gland is a neuroendocrine transducer secreting melatonin, responsible for the physiological circadian rhythm control. A new form of biomineralization has been studied in the human pineal gland. It consists of small crystals that are less than 20 μm in length.
These crystals could be responsible for an electromechanical biological transduction mechanism in the pineal gland due to their structure and piezoelectric properties. Using scanning electron microscopy (SEM) and energy dispersive spectroscopy (EDS), we identified crystals morphology and showed that they only contain calcium, carbon and oxygen elements. Furthermore, the selected-area electron diffraction (SAED) and near-infrared Raman spectroscopy established that the crystals are calcite.
We will now focus on the physiological effect of microcrystals in pinealocyte cell culture under Radio-Frequency Electromagnetic-Fields (RF-EMF).
INTRODUCTION
Because of the fast development of mobile telecommunication, the interaction of Electromagnetic Fields (EMF) with biological environment becomes a public health concern. Although the action of non-ionizing radiation on biology is still unclear, several hypotheses of interaction have been suggested: hot spot phenomena, ADN/RF-EMF interaction, EMF effect on cellular development (oncology) [1-3]. But no convincing study brings to the conclusion of an effective risk of RF-EMF for health.
Author Note – This is either totally wrong or a deliberate lie. There are literally tens of thousands of studies that have shown the harm that manmade, non-ionizing radiation causes to human health and the health of all living things. Many of these studies have been outlined in my book, The Dark Side of Prenatal Ultrasound and the Dangers of Non-Ionizing Radiation – Part 1.
The pineal gland converts a neural signal into an endocrine output. The most important hormone it secretes is melatonin the main role of which is to control the physiological circadian rhythm [4].
Two biomineralization forms can be observed in the pineal gland. Concretions so called “brain sand”, a polycrystalline complex of few millimeters long, and microcrystals the length of which does not exceed 20 micrometers. While concretions have been extensively studied [5-9] no study has been published on the microcrystals.
In this article the microcrystals were analyzed with different biophysical techniques. Their physicochemical properties and particularly piezoelectricity would give them an active role in a potential mechanism of electromechanotransduction in the pineal body. We are currently planning a study on the effects of Global System for Mobile (GSM) waves on these microcrystals in cellular culture and their influence on the pineal body physiology.
MATERIALS AND METHODS
The microcrystals were isolated from the pineal bodies using a procedure developed by Weiner and Price [10].
Small pieces of the pineal body (about 10 mg) were placed in a micro-centrifuge tube containing 1.5 ml of 2.5% sodium hypochlorite (diluted commercial bleach) and sonicated for 20 minutes. After allowing the sample to settle for 1 minute, the supernatant liquid was transferred to a second micro-centrifuge tube and centrifuged at approximately 9000 g for 1 minute. The pellet containing the solids was immediately washed twice with 95% ethanol and then resuspended in approximately 50 μl of 100% ethanol. It should be emphasized that, at no point, did any of the samples come into contact with solutions containing calcium ions.
SEM samples were collected on transmission electron microscopy grids and analyzed with a JEOL JSM 5600 SEM. Microanalysis studies were performed with a NORAN EDS Analyzing System. Because the microcrystals were initially too thick for High Resolution Transmission Electron Microscopy 2 (HRTEM) observation, they were first crushed between two glass slides. They were then studied with a JEOL-2010 transmission electron microscope equipped with an analytical ISIS system for energy dispersive X-ray spectroscopy (EDS).
Near infrared Raman spectra of isolated crystals and pure calcite were obtained with a Bruker IFS 66 FTIR spectrometer equipped with an FRA 106 Raman module and a Ramanscope microscope. Measurements were made with a 40X objective (spot size ~25 μm). The spectral resolution was 2 cm-1. The samples were excited at 1064 nm using a diode-pumped Nd:YAG laser at about 5 mW power. Second Harmonic Generation (SHG) studies were made with a Nd-YAG laser which produced radiation at 1064 nm and the detected SHG was at 532 nm.
RESULTS AND DISCUSSION
The SEM studies of single microcrystals permitted high-quality morphological analysis. The most common morphology was a very rough cylindrical body with sharp extremities (Fig. 1) that comprised about 95% of the samples observed. The crystal size varied from 1 to about 20 μm. The EDS analyzer coupled to the SEM identified calcium, carbon and oxygen to be the principal elements. Among biominerals containing those atoms, only calcium carbonate and calcium oxalate are potential candidates. The electron diffraction patterns taken from the particles were indexed in terms of a hexagonal unit cell.
Near IR Raman spectra were measured on both the microcrystals and on pure calcite powder. The agreement of the peaks was excellent (Fig. 2), confirming the identification of the crystals as calcite (calcium carbonate). We were unable to detect SHG neither in pure hydroxyapatite powder nor in the large pineal concretions. The similarity of the intensity of the SHG in pure calcite to that observed in earlier work on pineal tissue samples [11] and the absence of SHG in the large concretions let us think the calcite microcrystals would be the source of the SHG in the previous observation.
The pineal microcrystals appear as a stack of thin rhombohedrons with their flat faces normal to the long axis of the crystal (Fig. 3). These complex structures can be classified using the texture point group nomenclature of Shubnikov et al. [12]. The texture may be noncentrosymmetric because of the structural organization of the sub-unit, even though the single crystals do have a center of symmetry. This symmetry breaking would allow both SHG and piezoelectricity.
Calcite in otoconia, microcrystals found in the inner-ear otolith, has been shown to exhibit piezoelectricity [13, 14].
These crystals have a structure similar to that of the pineal microcrystals.
By that very fact the piezoelectric property of the crystals would allow them to interact with the electrical component of electromagnetic fields. A simplified formula applied to those crystals (f = v/2d) lets us think that these crystals could be sensitive to RF-EMF in the range of 500MHz to 2.5GHz depending on there size. This range contains portable wireless frequencies, GSM (872-960MHz), DCS (1710-1875MHz), UMTS (1900-1920MHz, 2010-2025MHz), or BlueTooth (2400-2483,5MHz). Piezoelectric determination of minute grain requires developing new methods based on either MEMS Precision Instruments microtweezers or direct correlation between electro-optic and piezoelectric properties in crystal with optical microscopy.
We introduce a novel approach of the biophysical effects of weak microwave radiation.
CONCLUSION AND PERSPECTIVES
We report here the presence of a new form of mineral deposits in the pineal gland. The calcite microcrystals would have piezoelectric properties with excitability in the frequency range of mobile communications. Their interaction with GSM waves could constitute a new mechanism of electromecano-transduction on the pinealocyte membrane, influencing by the fact the melatonin production.
The RF-EMF electrical component interaction with the crystals could induce a morphological modification of the crystals, a vibration depending on the EMF frequency. This morphological change, even tiny, could involve a modification of their cellular environment, by a localized modification of the cellular membrane of related cells.
The membrane changes could alter the adrenergic suggested and/or calcium channel function.
A similar mechanism of magneto-transduction was revealed by Kirschvink in connection with magnetite crystals of the brain and their interaction with the magnetic component of RF-EMF [15].
Pinealocyte can “communicate” through their gap junction [16, 17]. The deformation caused by the crystal vibrations could thus by simple activation of one or two pinealocytes, activate a whole area of pineal cells and thereby act on the pineal physiology.
The scientific project to be developed is to determine the influence of RF-EMF GSM on pinealocyte and pineal gland physiology through the electromechano-transduction produce by the pineal microcrystals. Using ELISA tests and Laser Scanning Confocal Microscopy we are going to study the evolution in melatonin production and variation in cell calcium flux in primary pineal cell culture.
This morning when I woke up, 7 am, still half asleep, this song 'popped up' , over distance communication: heavy 'energy' for me..... ??
Question; how does a 'sender/receiver handle over- distance brain connections???
(emotionally/energetically/ practically speaking)
'Surprise': what I've noticed a lot of times in the past months, is that the moment I share a blog post on twitter, immediately I can see in the statistics wherefrom someone opens the blog post: a lot of times: instantly:1 from Germany and 1 from the United States.....?????👀 🤪
.
Weer 'ns kippenvel bij deze tonen... Tourist leMC uit Antwerpen.. 'melancholie..'magie', topvideo.
"Dag stinkstad", k'hoor het mijn ouders nog zeggen Op naar de goeie lucht, kom, laten we vertrekken Broer schuif ies op, hij zei: "ik kan zelf niet verder" Ik zeg: "Zijt dan niet zo breed, houd uw benen bij mekander" Mama, eej, zeg ies iets, en ik wil ook aan het raam Mijn vader, koppijn, en we zijn het straat nog niet uit Ik zie nog net de voordeur, we slaan de eerste hoek om Ik denk, c'est parti, komaan laten we gaan We rijden s'nachts wonderschoon, de lichtjes passeren eindeloos Ik val op de schouder neffe mij in slaap, die met elke put in de weg onderbroken wordt Eerste stop, bijtanken, goedkoper aan de grens Ik zie een bordje, welkom in het schoon leven Ik zeg, eej bonjour, Je m'appelle le ristou Op een dag word ik groot en schrijf ik een liedje voor Schrijf ik een liedje voor u, en geef het de naam van de wind Omdat iedereen zwijgt, als de tramontane zingt
Op de geur, het gevoel, ja De zoete lucht die'k proef We gaan nog niet naar huis nee, nee, nee, nee Ik trek u dichter bij mij, ja En hoop dat alles voorbij gaat Blijven we nog even hier, ja, ja, ja, ja
Een oneerlijk gevecht met de natuurelementen Op duizend meter hoogte, ben ik een nog kleiner ventje Al goed da'k mijn portie al heb gehad bij de zwemlessen De zee en machtige god, ge krijgt geen negen levens, nee Ik beland in een golf zoekend naar O², het is daar in die koude diepte, da'k die schone ogen zie Dis-quoi, [?], D'ou vient, ik kom van de stad, maar juist een beetje ten noorden van Parijs Wij hebben ook een Notre Dame, echt waar, t'is een schoontje En in de cartier Arabe, daar z'en ik opgegroeid We hebben zeilboten en plages, zelfs wat zon, af en toe Wij eten ook croissantjes, maar die zijn nooit niet zo goed Exuse mon Français, t'is niet zo alst zou moeten zijn Nooit geluisterd naar de les, k'had juist wat Hip-Hop de mass Leerling van de stad, evengoed kind van de midi Ik pak de route du soleil even graag in beide richting, ow Petit Belge is dankbaar, voor de naam van de wind En voor mijn 2de thuis, al waar d'en tramontane zingt
Op de geur, het gevoel, ja De zoete lucht die'k proef We gaan nog niet naar huis nee, nee, nee, nee Ik trek u dichter bij mij, ja En hoop dat alles voorbij gaat Blijven we nog even hier, ja, ja, ja, ja
Op de geur, het gevoel, ja De zoete lucht die'k proef We gaan nog niet naar huis nee, nee, nee, nee Ik trek u dichter bij mij, ja En hoop dat alles voorbij gaat Blijven we nog even hier, ja, ja, ja, ja
Cicada 3301, there's a lot of mystery about these enigmatic, complex online puzzles; about the persons who created these; what their intentions are; the anonymous people who solved the puzzles etc. etc.
.
Something different; this music from Sergei Prokovief (favorite composer); the story from Peter and the wolf just 'popped up', listened to it as a child, it was a real scary thriller for me in those times, in a way it still is... (The last time I heard it, many years ago, was when I attended a performance with Michael Pas as the narrator)
In this story, Peter saves the bird from the cat and the greedy wolf and catches the wolf... ( The duck wasn't that fortunate).
China doet precies hetzelfde en stuurt ze richting Japan, waarmee orkanen als wapens het strijdtoneel voorgoed hebben betreden.
Voor doorsnee mainstream mensen klinkt geo-engineering oftewel weermanipulatie als een soort science fiction sprookje. Want alleen Gerrit Hiemstra weet wat het weer gaat brengen toch?
De waarheid is zoals gewoonlijk iets anders en het manipuleren van het weer als een wapen is al langere tijd aan de gang. Zo beschuldigde Iran enkele jaren geleden Israël van het stelen van haar wolken, waarover wij toen het volgende schreven:
Iran heeft te lijden onder hoge temperaturen en ongekende droogte en dit alles zou volgens een aantal Iraanse bronnen absoluut geen toeval zijn.
Op sociale media wordt uiteraard flink de draak gestoken met deze bewering, maar het is niet nieuw, want al sinds 2012 roept Iran dat haar weer wordt gemanipuleerd.
Eerder deze week beschuldigde het hoofd van de Iraanse Burger Defensie, Israël van het stelen van haar wolken en sneeuw.
Dit hoofd, Brigadier Generaal Gholam Reza Jalali, veroordeelde Israël voor de extreme droogte in het land en zegt ervan overtuigd te zijn dat Iran slachtoffer is geworden van de Joodse staat die haar regen heeft gestolen.
De Iraanse nieuwsdienst van studenten zegt dat een recent uitgevoerd wetenschappelijk onderzoek aantoont dat de beschuldigingen van Jalili niet zomaar uit de lucht zijn gegrepen.
Ook Jalili verwijst naar een wetenschappelijk onderzoek die zijn claims ondersteunen. Dit onderzoek bestudeerde onder andere vier jaar lang het weer op grote hoogte van Afghanistan tot aan het Middellandse Zeegebied. Daaruit bleek dat op alle hoogtes in dat gebied boven 2.200 meter een dikke laag sneeuw ligt, behalve in Iran.
Dat deze constatering geen verbeelding is blijkt uit wat Dane Wigington hieronder vertelt in een interview met Greg Hunter. Als er iemand een specialist is op het gebied van geo-engineering dan is het wel Dane Wigington van de website geoengineeringwatch.org
Dane zegt dat ze bewijs hebben dat orkaan Dorian wordt gestuurd door het Amerikaanse leger. En dan bedoelt hij met sturen dat wat je ook doet met het besturen van een auto. Dat zij bepalen met welke snelheid die orkaan beweegt en waar naartoe. Er is bewijs in de vorm van microgolf transmissies die direct invloed uitoefenen op het gedrag van Dorian. Voor Dane Wigington en zijn collega’s is dit vrij gemakkelijk te herkennen want dit is uiteraard eerder gebeurd bij orkanen zoals Harvey.
Dane vertelt dat ze op zijn website onweerlegbaar bewijs leveren dat een orkaan zoals Dorian wordt aangestuurd en dat dit weinig te maken heeft met een natuurlijk proces.En er komt nu een vergelijkbaar verhaal van ufoloog Scott Waring.
Deze woont in het noorden van Taiwan en ook hij heeft vreemde dingen waargenomen voor wat betreft manipulatie van orkanen door China.
Ook daar hebben ze deze week te maken met een orkaan die ze daar overigens tyfoon noemen, en toen Scott kaarten bekeek op de weerradar ontdekte hij iets vreemds.
Hij keek op die kaarten omdat er een orkaan richting Taiwan trok en zag toen een soort straal die vanuit China richting orkaan schoot en precies het oog van de orkaan raakte.
De straal is duidelijk te zien op onderstaande afbeelding. De blauwe markering op de kaart is de plek waar Scott woont in Taiwan.
Scott zegt dat dit niet de eerste keer is dat zoiets gebeurt, maar dat er vreemde dingen aan de hand waren met de laatste zeven orkanen die richting Taiwan en China trokken.
Van het ene op het andere moment lijken die orkanen te stoppen, volledig stil te staan, om vervolgens van richting te veranderen, meestal richting Japan.
Gelukkig is Scott erin geslaagd om die stralen vanuit China vast te leggen op meerdere beelden die in onderstaande video zijn te zien. Hij zegt dat die stralen een soort microgolf laserstralen zijn zoals die door HAARP worden geproduceerd. Nu is HAARP van origine een Amerikaanse installatie, maar ongetwijfeld zullen de Chinezen ook iets dergelijks bezitten.
De onderstaande video is overtuigend bewijs dat er wordt gemanipuleerd. De enige vraag waar Scott nog geen antwoord op heeft is, of de orkaan alleen van richting wordt veranderd of dat ze deze ook zelf creëren.
Technisch gezien zijn beiden mogelijk, maar over het hoe en wat precies, blijven nog een aantal vragen onbeantwoord.
China houdt zich al jaren bezig met het manipuleren van het weer, getuige het volgende bericht uit 2016:China heeft ruim 25 miljoen euro vrijgemaakt om het weer te beïnvloeden en natuurrampen in de toekomst zo veel mogelijk te voorkomen. Het land kampt al weken met ernstige overstromingen in het zuiden en midden, die inmiddels aan 237 mensen het leven hebben gekost. Ruim negentig mensen in het getroffen gebied worden nog vermist.
Het ministerie van Financiën in Peking heeft de extra fondsen beschikbaar gesteld in reactie op de wateroverlast, en op de extreme droogte in het noordwesten van het land.
China maakt ook nu al gebruik van technologie om het weer te beïnvloeden. Zo worden er chemicaliën in de lucht verspreid om meer regen te laten vallen, en om hagelbuien, mist en vorst af te zwakken. Ook kan er helder weer worden gecreëerd door wolken op te lossen, zoals onder meer gebeurde tijdens de Olympische Zomerspelen in Peking in 2008. Ook voor de landbouw zijn de ingrepen in het weer van groot belang, aldus het ministerie van Financiën.
Kortom, naast de mainstream media is ook het weer niet meer te vertrouwen, beiden worden gemanipuleerd door mensen met niet zulke beste motieven.
Ook het academische bastion heeft een lange traditie van grensoverschrijdend gedrag. Saskia De Coster schreef een verhaal, geïnspireerd door eigen ervaringen en getuigenissen uit de sector.
Een paar dagen later volgt een tweede bericht. Drie woorden: 'Geen gedachten hierbij?' Een paar weken later een derde bericht. Ze vraagt zich af of de universiteit, die nu zijn pensioen uitbetaalt, zijn gedrag als professor goedkeurde. Als dat geen dreigement is. Wat als ze de aandacht gaat opzoeken, en haar versie van een incidentje naar buiten brengt? Ze heeft de tijdgeest mee. Paniek spreidt zich over hem uit.
Ze dwingt hem nu om stappen te zetten, de mug die blijft zoemen. Terwijl hij degene is die afgewezen is.
Zijn vrouw mag dit niet zien. Ze kijkt soms met een half oog mee naar zijn mails. Hij denkt ook aan zijn kinderen. De mailberichten alleen al zijn een inbreuk op zijn privacy. Hij trilt over zijn hele lijf. Hij zit in een volstrekt nieuw leven. Hij is gelukkig. Ze heeft het recht niet dat geluk aan diggelen te komen slaan, vanuit het niets.
Hij moet snel ingrijpen. Hoe blokkeer je iemand ook alweer? Die IT, nooit goed in geweest, nu wordt hij er dol van. En zal haar blokkeren een oplossing zijn? Straks spoort de gekkin zijn thuisadres op, en staat ze hier voor de deur en maken zijn vrouw of kinderen open. Dat moet hij tegen elke prijs vermijden.
Er moet een manier zijn om haar te laten zwijgen.
Zodra zijn vrouw en kinderen naar de supermarkt zijn, neemt hij de telefoon. Hij heeft niet zoveel woorden nodig. Zijn vriend, de advocaat, kan de situatie inschatten. Als studenten hebben ze samen wel wat avonturen beleefd.
'Een mug moet je verjagen voor ze je lek prikt', zegt de advocaat lachend. 'We zullen haar even laten nadenken voor ze de aandacht opzoekt.' Hij zal een brief schrijven, een aangetekende brief op handgeschept papier met de naam van zijn advocatenkantoor in het watermerk. 'Ik vind wel argumenten om haar geloofwaardigheid in twijfel te trekken.'
Na het telefoontje kan de professor weer een beetje ademhalen. Hij gaat achter in de tuin bij de composthoop staan, kijkt om zich heen. Besluit iets met zijn handen te doen, zich nuttig te maken voor het gezin. Hij zal de haag scheren.
Hij denkt aan de man die zijn leven en zijn carrière vormgegeven heeft, zijn voorbeeld, de grote, charmante, heldhaftige schrijver. Die noemde zichzelf de ridder die zich niet bekommert om de modder aan zijn schoenen. Akkoord, met de modder bedoelde hij de recensenten. De professor is ook een ridder. Hij heeft gevochten, alles zelf gedaan en nooit opgegeven. Student, assistent, keihard gewerkt, professor.
Zwoegend aan de haag overdenkt hij zijn academische carrière. De lange treinreizen naar de universiteit iedere week, de vergaderingen, steeds meer vergaderingen in de loop der jaren, de colleges, steeds meer gequoteerd, zijn appartementje vlak bij de campus, de saaie halve stokbroden als lunch. Maar hij denkt ook aan zijn vrijheid, zijn populariteit. Hij was een graag geziene professor. Niet al te streng, hij hield van een grapje en van de lossere, meer Noord-Nederlandse omgang. De deur van zijn kantoor stond altijd open, net als de bovenste knoopjes van zijn witte overhemd zonder das. Hij kwam soms in aanvaring met collega's maar bij zijn studenten en studentes was hij bijzonder geliefd.
En nu komt zij op de proppen. Een doctoraatsstudentje dat uit het niets de geschiedenis wil herschrijven. Als laatstejaarsstudente had ze een uitstekende paper geschreven, een analyse van een novelle van de schrijver. Hij was onder de indruk. Hij zag haar voor het eerst op de afstudeerproclamatie, want ze was nooit naar de les gekomen. Toen nodigde hij haar uit voor een gesprek en een eenvoudige lunch. Dat had hij beter niet gedaan.
Ze ging gretig op het aanbod in. De lunch was een bescheiden succes. Ze nam haar tijd, lachte om zijn grappen, hing aan zijn lippen. Hij bood haar een baan als doctoraatsstudente aan. Het is niet onbelangrijk dat het ook op persoonlijk vlak klikt tussen een professor en een assistent. Is dat verkeerd?
Straks noemt ze het nog een aanranding ook. Dat was het niet. Of een verkrachting. Hij is een man van taal, hij weet hoe wendbaar woorden zijn. Wendbaarder dan de verduivelde haagschaar in zijn handen in elk geval. Het was een vergissing, dat geeft hij toe. Na een van hun lunches, toen ze met zijn tweeën terug op het bureau waren, probeerde hij een volgende stap te zetten. Het werd niks, ze had er geen zin in. Zijn hartslag moet omlaag. In de keuken gaat hij een glas water drinken.
Hysterisch hoe ze toen reageerde. Met veel bravoure kondigde ze aan dat ze wilde vertrekken als doctoraatsstudente, maar hij kon niet zomaar iemand ontslaan. Het systeem liet het niet toe. Er was een contract getekend. Hij had veel stappen doorlopen om haar aan boord te hijsen. Veel onderzoeksresultaten had hij nog niet gezien.
Na weken van ziektebriefjes is ze aan zijn bureau gaan zitten. Hij heeft de ontslagpapieren getekend. Alles afgehandeld. Klaar. Dacht hij.
Was het dan nog niet genoeg? Wanneer houdt zoiets op? Ze dwingt hem nu om stappen te zetten, de mug die blijft zoemen. Terwijl hij degene is die afgewezen is, die in haar geïnvesteerd heeft en daar niets dan ellende voor heeft teruggekregen.
Als de haag helemaal geschoren is en zijn vrouw is nog niet terug, dan is er iets niet pluis. Zijn vrouw heeft het er af en toe wel over, hij en de studentes. Hij ontkent in alle toonaarden. Het is ook allemaal zo lang geleden. En hij viel nu eenmaal in de smaak. Alsof zij de enige was.
De prof heeft zich de afgelopen tijd al het hoofd gebroken over de vraag of er getuigen waren. Er was niemand in het kantoor, maar die andere assistent had de deur geopend en heeft misschien toch iets gemerkt. En zou ze met anderen gepraat hebben?
Wie weet zal hij zijn vriend, de advocaat, nog moeten betalen. Cash geld afhalen, zodat zijn vrouw niets merkt. Allemaal voor iets waar hij niets aan gehad heeft.
Een auto rijdt de oprit op. De motor gaat uit. Portieren openen en slaan dicht. Hij schrikt van het gejoel van zijn kinderen.
Later op de avond laat zijn vriend hem weten dat de brief verstuurd is. Vanaf zijn eigen mailaccount als advocaat, en ook per aangetekende brief. Hij verzekert de professor dat ze hem niet meer lastig zal vallen. Ze zal zwijgen.
In zijn nachtmerrie ziet de professor een leger van verongelijkte studentes oprukken.
De doctoraatsstudente
Ze denkt eerst dat het een vergissing is, die aangetekende brief van een advocaat. Is ze een verkeersboete vergeten te betalen? Is er een grote burenruzie aan de gang waar ze niets van weet? Krijgt ze een gigantische erfenis?
In de brief staat dat ze moet ophouden. Ze moet ophouden met professor X lastig te vallen, ze moet ophouden met professor X te belasteren. Sowieso, leest ze, is ze een totaal ongeloofwaardig persoon (vanuit die logica zou het toch niet uitmaken wat ze uitkraamt?). Met andere woorden: ze moet zwijgen of er zullen strafrechtelijke stappen volgen, staat er.
Ze schrikt zich rot.
Dat haar korte mailtjes zulke heftige en agressieve reactie zouden opleveren, van twee samenspannende mannen? Zij, naïef wicht, had het oprecht niet verwacht. In het beste geval was er een antwoordmail van de professor gekomen, zodat er een bescheiden dialoog kon ontstaan. De professor was geen bullebak. Ze had misschien gehoopt op voortschrijdend inzicht van hemzelf na al die jaren, net zoals zij het voorval nu ook pas kon plaatsen in een groter geheel.
De deur ging open. Ze was verbaasd dat erachter alles gewoon verderging. Alsof er een scene uit een film was geknipt.
Iedere vrouw heeft haar eigen geschiedenis eens herbekeken toen wereldwijd de #MeToo-bal aan het rollen ging. Van veel vriendinnen hoorde ze opeens dat ja, zij dus ook. Er werd begripvol geknikt boven koppen koffie, er kwamen harde verhalen naar boven bij bellen montepulciano, over twijfelachtige uitschuivers en onenightstands, over de rekbaarheid van wederzijdse instemming, er klonken vervloekingen van vieze venten. Iedere vrouw met een #MeToo-verhaal bracht het op haar manier naar buiten. Of hield het voor zich.
Zelf merkte ze in haar binnenste een steeds sterker rommelende onrust. Ze wilde de professor een signaal geven om er een terug te krijgen. Ze hoopte dat ook hij nu ten volle besefte dat hij naadloos in het rijtje #MeToo-overtreders paste, mannen die hun Machtspositie Fout en Grensoverschrijdend inzetten op de Arbeidsvloer. Het kaderde zijn gedrag en hun verhaal - bah, ze wil geen gemeenschappelijk verhaal - in een grotere plot waar de personages en de motieven eeuwenlang behoorlijk vast hadden gelegen. Die plot wordt nu opnieuw gelezen en geherinterpreteerd.
Ze probeert even voor zichzelf te reconstrueren wat er zoveel jaren geleden precies is gebeurd. De professor en zij deelden een liefde, de liefde voor het werk van de schrijver. De intellectuele verleidingsdans was vermoedelijk ingezet toen ze met een enthousiaste en doordachte paper kwam over een novelle van de teruggetrokken auteur. Ze was er zelf tevreden over, en zag dat nog eens bevestigd toen ze de paper terugkreeg met het maximum van de punten. Het verbaasde haar niet, al mag je dat als vrouw niet te luid zeggen. Enfin, haar intellectuele arbeid werd naar waarde geschat.
De verhalen werden al snel aangevuld met charmant geflirt, dat haar ongemakkelijk in haar schulp deed kruipen. Op een avond stelde de professor voor om in zijn appartement nog iets te bespreken. Ze begreep niet goed waarom ze niet konden vergaderen in een van de vele leslokalen en wimpelde het af, met als excuus de treinuren. Sorry. Uiteindelijk kwam er een echte poging.
Het viel wel op dat hij nogal gefocust was op de amoureuze veroveringen van de mysterieuze, spaarzaam publicerende schrijver.
Het bevrijdende moment voor haar, al had het eerder gemogen, was het verkeerde moment voor de professor. De deur ging open en ze was verbaasd dat achter die deur alles gewoon verder ging, dat de kopieermachine ratelde, hoestte en zoals altijd meteen weer blokkeerde, dat de mannelijke assistent van de professor binnenkwam en een vraag stelde over het college van die middag, dat de professor de draad weer oppikte en antwoord gaf. Alsof er een scène uit een film was geknipt en zij was de enige die het opmerkte.
Er was dus niets gebeurd. Een freeze. Ze had hem niet eens weggeduwd.
Aan de universiteiten - net zoals in filmstudio's, sportscholen of zoveel andere plekken - is de techniek van de ruilhandel vaak gebruikt.
Ze dacht eerst dat ze een baan kreeg op basis van een intellectuele prestatie. Inhoudelijk viel het werk haar vrij snel tegen. Maar de grootste deuk in haar zelfvertrouwen was dat ze werd teruggefloten. Officieel was ze doctoraatsstudente van de professor maar blijkbaar wilde meneer de professor een traditionele sidekick aan zijn zijde, een assistente with benefits. Had de professor haar stomweg binnengehaald met die verborgen agenda? Het was vernederend om als vrouw met een intellect toch weer gereduceerd te worden tot een lichaam.
Ze weigerde de rol van assistente with benefits, maar niet zonder angst en niet zonder eerst de schuld van de professor weg te halen en bij zichzelf te leggen. Was ze dan zelf zo onkreukbaar? En ze was toch meegegaan in het hele verhaal? Ze had toch veel eerder kunnen aangeven dat ze niets van zijn avances wilde weten? Daar lag haar fout. Hij had al een heel scenario opgebouwd, zij had haar rol geacteerd en haakte dan opeens af. Pech voor hem. Toch niet zo erg voor haar. Passons.
Na een lange afwezigheid, met ziektebriefjes, ging ze op een ochtend terug naar de universiteit. Er werden papieren ondertekend, ze kon gaan. Die glorieuze fietsrit lang, wegwaaiend van die universiteit, voelde ze de vrijheid door haar hele lijf stromen. Omdat de professor haar bevrijd had uit de gevangenis die hij eerst zelf voor haar gemaakt had, alles welbeschouwd.
Later heeft ze eens publiekelijk zijn academische competentie in twijfel getrokken. Over de rest repte ze met geen woord. Ze legde zichzelf die stilte op om haar verhaal niet weer te reduceren tot een verhaal over een lichaam.
***
'Eeuwenlang hebben vrouwen gediend als een vergrootglas dat de kracht had om mannen twee keer groter te laten lijken dan ze waren', schreef de scherpzinnige Virginia Woolf in 1929, bijna een eeuw geleden. Ze krijgt vandaag nog veel te vaak gelijk.
De #MeToo-dominosteentjes blijven vallen. Er zijn zoveel domeinen van het maatschappelijk leven waar mannen hun machtspositie gebruikt hebben om grenzen te overschrijden.
Het was vernederend om als vrouw met een intellect toch weer gereduceerd te worden tot een lichaam.
De Vlaamse academische wereld kent traditiegetrouw een vrij hiërarchische opbouw.
Toen ik ging studeren, hadden studenten ontzag voor de 'heren professoren' en, in de softe letteren, ook voor die paar vrouwelijke professoren (twee). Onder de studentes in mijn jaar deden verhalen de ronde over het gedrag van sommige proffen, over onschuldige knipogen, voorkeuren voor blondines en onderbroeken in een bureaulade. Een vriendin die haar thesis bij professor A schreef, kreeg bij iedere bespreking van een hoofdstuk een pseudoliterair compliment van haar promotor. Hilarisch vonden we frases als: 'Jij wandelt niet, jij schrijdt' of 'Jij bent een lentewind'. Of hij sloot de zonneblinden suggestief, schoof wat dichterbij en zei met een knipoog: 'Zo hebben we meer privacy.' Na iedere afspraak kon de studente een nieuwe anekdote in de groep gooien. Professor A speelde zijn rol van viespeuk overtuigend en werd door de studentes ook zo bekeken. We vonden hem even weerzinwekkend als grappig. Gek genoeg stelden we het gedrag niet ter discussie. Zo ging dat nu eenmaal. Onze vrouwelijke solidariteit ging niet verder dan samen schamper lachen. Achteraf gezien toch verbazingwekkend hoe wij dat aanvaardden, ook al walgden we ervan. Omdat ook wij het script volgden en dachten dat het deel uitmaakte van het academische wereldje waar we nu even van proefden?
Jaren later is professor A eerst gedegradeerd, dan veroordeeld voor verkrachting.
***
'Ik wilde hem niet kwaad maken.' Het is een zinnetje dat steeds terugkeert in de #MeToo-verhalen, of het nu gaat om een mannenhand die ongewenst op een vrouwenheup is beland of om een verkrachting. De angst voor de woede van een man in een machtspositie, de angst om hem af te wijzen, nee te zeggen, hem te frustreren, teleur te stellen, te krenken, fysiek uit te dagen, te kwetsen, iets te ontzeggen. De angst om hem nadien het leven moeilijk te maken, te hinderen, te belasteren, te beschuldigen, overstuur te maken. De angst voor repercussies.
Die angst is geen persoonlijk gevoel maar een geïnstitutionaliseerd aanvoelen van dreiging. Volgzaamheid is voor een meisje eeuwenlang een must geweest, een positieve eigenschap, iets wat je liet toetreden tot de cirkel van de vrouwen die meespeelden omdat ze hun plaats kenden in de maatschappij. Het is de angst voor de overmacht en de eigen onmacht. Al die vrouwelijke kafka's die gedoemd waren verloren te lopen in het systeem met al zijn ondoorgrondelijke strafregels als ze niet blindelings gehoorzaamden. En zelfs als ze in de pas liepen, kon het nog op ieder moment fout lopen.
'We hebben allemaal en levenslang het fijnstof ingeademd van de sociale discriminatie die ons omringt, en waar we blijkbaar deel van uitmaken', schrijft socioloog Abraham de Swaan, door Marja Pruis geciteerd in haar sterke essay over vrouwenhaat in De Groene Amsterdammer. Het mannelijke eergevoel heeft zich zo goed kunnen ontwikkelen ten koste van vrouwen.
'Ik wilde hem niet kwaad maken.' Het is een zinnetje dat steeds terugkeert in de #MeToo-verhalen.
Ik krijg een aangetekende brief onder ogen. Ik ken de irrationele angst waar zo'n dreigbrief op inspeelt: dat je ergens schuldig bent en dat alles tegen jou kan en zal gebruikt worden. In je hok, terug naar af, passeer langs de start zonder je mond open te doen en dan komt alles goed. Je bent ongeloofwaardig. Je moet zwijgen. Je bent een vrouwenlichaam.
Een kleine rondvraag bij een paar academicae anno 2019 levert verrassend genoeg niet veel nieuws op. De vrouwen, wier namen ik niet vermeld, komen meteen met voorbeelden van banaal seksisme. Een intelligente vrouw in de academische wereld is nog te vaak eerst een lichaam en dan pas een intellect. Vooral in situaties waarin mannen hun positie bedreigd zien. Gek hoe de natuur vrouwen met opvallend veel eigenschappen heeft toebedeeld die allemaal in het voordeel van de man spelen.
Vrouwen zouden minder leiderscapaciteiten hebben. Dat komt door 'een gebrek aan gravitas'. 'Gravitas' is een rijkelijk vage term die misschien wil uitdrukken dat je als vrouw je plaats moet kennen, wat misschien betekent dat je als vrouw niet in een traditie van grote, leidinggevende academici staat en je dus vooral niet moet denken dat je zomaar in hun voetsporen kunt treden. Vrouwen zijn van nature oppervlakkig. En oppervlakkigheid rijmt niet op leiderschap.
Bij een sollicitatie zegt een mannelijke professor met kinderen dat een academische carrière voor een vrouw met kind eigenlijk niet te doen is. Vrouwen zijn van nature zorgende wezens.
Nog vaak is de aanname dat de vrouwelijke assistent de koffie haalt en de fotokopieën maakt. Vrouwen zijn van nature koffiemachines en kopieermachines.
***
Ik zou mezelf echt geen mannenexpert durven te noemen. Toch kunnen vrouwen, ook ik, zich doorgaans maar al te goed een beeld vormen van de tere plekjes en gekwetste gevoelens van een man. Alsof vrouwen, weer van nature, een aangeboren talent voor empathie zouden hebben. Bij mannen lijkt dat veel minder het geval. Een deel van het hele probleem dat de #MeToo-beweging naar voren schoof, is net dat mannen geen vragen hebben gehad bij veel van hun grensoverschrijdend gedrag omdat ze niet stilstaan bij de vrouwelijke ervaring. Wat vrouwen voelen, is hun grote blinde vlek. Dat heeft veel voordelen. Zolang alles vertrekt vanuit de mannelijke subjectiviteit, is er geen enkel probleem, behalve wanneer het mannelijke ego gekrenkt wordt of tekort gedaan. De trots van een man parasiteerde eeuwenlang op vrouwenhaat.
***
Ga je in de letteren op zoek naar de mannelijke auteurs die zich ingeleefd hebben in de rol van de vrouw die betast wordt, dan gaat het licht uit. Jawel, er zullen wel voorbeelden te vinden zijn. Lichtpuntjes. Net zoals er voorbeelden te vinden zijn van mannen die seksueel lastiggevallen zijn door vrouwen op het werk of van honingbijen die allergisch aan honing zijn. Maar ik heb het over het numerieke overwicht, over structuren en rollen. Over het dominante verhaal. Fictie bestaat bij de gratie van herkenbaarheid. In de literaire canon is de meerderheid van de verhalen vanuit een mannelijk standpunt geschreven, door mannen.
Blijkbaar wilde meneer de professor een traditionele sidekick aan zijn zijde, een assistente 'with benefits'.
Literatuur treft geen schuld, wat mij betreft. De letters van het alfabet zijn onschuldig, de zinnen die aaneengeregen worden ook. Maker en kunstwerk moet je los van elkaar beschouwen. Regisseur Roman Polanski, beschuldigd van verkrachting, maakte met Rosemary's Baby net een aangrijpende film over de zwijgcultuur rond verkrachting, en omgekeerd heeft de schrijver van het pedofiele meesterwerk Lolita, Vladimir Nabokov, zelf nooit veel te minderjarige meisjes in zijn bed gelokt.
***
Het is moeilijk te bepalen waar persoonlijke schuld begint als je opgroeit en gedijt in een context die het je toestaat om te flirten met de grenzen. Tenzij je een oppermachtig en gewetenloos weinsteinmonster bent dat boven alles staat. De meeste overtreders bewijzen wel dat ze geen autonoom denkende wezens zijn maar dat ze het nodig hebben om zich te identificeren met een voorgeschreven rol. Het is een teken van zwakte dat je je legitimatie zoekt in wat je voorafging en je omringt. Vele mannen die niet boven aan de machtsladder staan, hebben zich gespiegeld aan een bepaald imago en konden hun rol spelen omdat hun omgeving hen de hand boven het hoofd hield. Essayiste Rebecca Solnit schrijft naar aanleiding van het geval Jeffrey Epstein over de bescherming die de samenleving b-figuren geeft: 'Het zijn de secundaire types die er het meest toe lijken te doen... Hun straffeloosheid is niet inherent. Ze is iets wat de samenleving hun geeft - en hun kan afnemen.'
***
Schrijver Lionel Shriver, niet vies van wat controverse en dwarsigheid, liet zich in de Britse krant The Independent kritisch uit over de hele #MeToo-beweging. Ze vond dat ze te ver aan het doorslaan was, dat het tijd was om verder te gaan in plaats van te verdrinken in die vloedgolf aan getuigenissen. Volgens mij is het net belangrijk om zo veel mogelijk vrouwen een stem te geven, met allemaal een ander verhaal, maar met steeds terugkerende elementen die net aantonen hoe diepgeworteld, wereldwijd en structureel het probleem van het grensoverschrijdende gedrag van mannen is. Toch kan ik Lionel Shriver volgen als ze zegt: 'Ik wil niet dat jonge vrouwen hun gevoel voor macht in hun zwakte, in hun kwetsbaarheid zoeken.'
Vrouwen hebben het helemaal niet nodig om te blijven hangen in een verhaal dat hun zwakte en slachtofferschap beklemtoont. Maar ze moeten wel eerst gehoord worden. Vrouwen kunnen uit de fantasie van mannen wegstappen en hun eigen verbeelding daartegenover stellen, zodat ze zich niet langer laten reduceren tot lichamen, of alleen als ze dat zelf willen.
Ik schreef vanuit het perspectief van de agressor. Ik deed dat omdat ik een schrijver ben en je je als schrijver net in andere standpunten moet kunnen inleven. Maar ik deed het ook om een grens over te gaan, de controle te nemen en me de stem van professor X toe te eigenen. Te fictionaliseren.
| 
