Hieronder de brief (in Nederlands) die ik vond op het internet.
11 februari 2006
Beste lezer,
Ik ben een vrijmetselaar (macon) met een hoge rang. Uitgezonderd de cosmetische randactiviteiten van de vrijmetselarij, is het ons verboden over al datgene te praten, wat wij bespreken, besluiten en doen. (...) Derhalve ben ik gedwongen het onderstaande anoniem met u te delen.
De vrijmetselarij is een wereldwijde organisatie. De belangrijkste componenten van onze organisatie zijn de Rotary en de Lions.Officieel houdt de vrijmetselarij zich in het kort bezig met individuele zelfontplooiing en liefdadigheidsacties. Veel mensen worden echter een vrijmetselaar omdat zij hopen carrière te maken door gebruik te kunnen maken van het krachtige maconnieke netwerk.
Echter de organisatie en de mensen achter de vrijmetselarij hebben ook een eigen (verborgen) doelstelling, zoveel mogelijk macht bezitten en uitoefenen. Daarom kan niet iedereen een vrijmetselaar worden. De maconnieke wereld is alleen geinteresseerd in talentvolle mensen die in hun vakgebied grote prestaties (kunnen) leveren. Hoe meer mensen met een maatschappelijke hoge positie lid zijn, des te groter de macht van de vrijmetselarij is.
Over de gehele wereld is de vrijmetselarij goed vertegenwoordigd in de media, de ambtenarij, de politiek, de ministeries van jusititie, de grote concerns, de financiële instellingen, de religieuze en spirituele bewegingen, de politie, het leger en de verschillende geheime diensten.Vooral de media zijn voor ons van cruciaal belang. Het bovenvermelde wil niet zeggen dat de meeste mensen in die organisaties vrijmetselaars zijn. Maar de sleutelposities zijn wel in handen van vrijmetselaren, waardoor wij die organisaties controleren. Zoveel mogelijk macht, met liefst zo min mogelijk mensen is daarbij ons devies.
Veel mensen bij die organisaties, en zelfs bij de vrijmetselarij zijn zich niet eens bewust van het feit dat zij slechts instrumenten zijn, die onze doelen dienen. Ook in Nederland heeft de maconnieke orde veel macht. Belangrijke besluiten worden door ons genomen. In de hierboven genoemde organisaties en instellingen worden onze beslissingen slechts bekrachtigd. Geen enkel, voor ons belangrijk besluit kan worden genomen en uitgevoerd zonder onze goedkeuring.
Bij belangrijke beslissingen gaan wij als volgt te werk: Allereerst wordt er door ons een beslissing genomen. Vervolgens wordt er een probleem/situatie gecreëerd waarvoor wij de oplossing (lees: de reeds genomen beslissing) al hebben. * De media en/of de "onafhankelijke" organisatie(s) attenderen de samenleving dan op het "grote" probleem en vragen de betrokken instanties om met oplossingen te komen. Dan wordt de beslissing die wij reeds genomen hebben, ook officieel door die "onafhankelijke" instanties genomen.
De Nederlandse vrijmetselarij heeft een vooraanstaande rol in de wereld.(...) Zonder overdrijven, en met een gemengd gevoel van trots en schaamte, kan ik u zeggen dat wij de ware heersers zijn van de wereld. Maar de vrijmetselarij wil de totale macht. Een belangrijk obstakel daarbij is het feit dat er veel landen zijn.
Dit betekent ook dat er veel landen gecontroleerd moeten worden.Daarom wil de vrijmetselarij dat de landen zich heel geleidelijk aan, zonder dat de burgers het beseffen, verenigen in federaties waarbij veel bevoegdheden worden overgedragen aan een liefst niet (rechtsstreeks) door de burgers gekozen orgaan van de federatie. In de EU is dit de Europese Commissie. Het zal u niet verbazen dat veel commissieleden, zoals de heer Bolkenstein die voor zijn diensten door ons met deze functie beloond is, heel goed naar ons luisteren.
Op de lange duur moeten de verschillende federaties samensmelten tot één unie die wij achter de coulissen zullen besturen. Bestuur de bestuurders. Om dit doel te bereiken hanteren wij verschillende middelen en tactieken. Een belangrijke tactiek is het op verschillende niveaus tegen elkaar opzetten en uitspelen van mensen en groeperingen. Verdeel en heers is onze strategie.
Zo kan de vrijmetselarij achter de schermen, het meeste invloed uitoefenen. Indien er geen tegenstellingen of tegen elkaar staande groeperingen zijn, worden er tegenstellingen en vijanden gecreëerd. Zo laten wij bijvoorbeeld veel linkse organisaties geloven dat de armoede in de wereld ontstaat doordat, niet wij, maar multinationals de wereld globaliseren. Indien manipulatie door de media niet voldoende bleek te zijn, hebben we niet geschuwd daden tegen een groep te verrichten en dit vervolgens door een andere groepering te laten opeisen. Waar wij vooral beducht voor zijn, zijn sterke groeperingen of partijen. Indien een partij of groepering te sterk wordt, wordt die groepering verzwakt en worden de anderen ondersteund.
De ontwikkelingslanden worden in onze strategie opzettelijk arm gehouden. Dit doen wij voornamelijk met de IMF en de door ons neergezette regeringsleiders. Indien een land of gebied toch te sterk dreigt te worden zorgen wij voor conflicten en onrusten. Vooral in de arme gebieden in de wereld zijn er vele regeringen en staten gekomen en gegaan. Maar veel is er niet veranderd, en zolang de vrijmetselarij dat niet wil, zal eer ook niks veranderen.
Begin jaren 90 kozen wij een nieuwe vijand waarvan wij dachten dat het voor onze doeleinden het grootste obstakel zou zijn.Met alle mogelijke middelen bestrijden wij deze beweging. Wij laten zelfs een land als proefobject fungeren. Niet zelden gaan wij met onze tegenstanders mee om ze zodoende in een door ons gewenste richting te duwen. Zo richten wij m.b.v. de inlichtingendiensten zelf ook verwante groeperingen van deze beweging op en laten wij deze groepering allerlei handelingen verrichten. Ook heeft de vrijmetselarij in deze beweging leden. Wij vernietigen vaak onze tegenstanders van binnenuit. Wat er in de beginjaren 90 zich in de wereld heeft afgespeeld, en wat de toestand van de vijand is, zal u snel duidelijk worden als u alles vanuit een vogelperspectief bekijkt. Wij werken ook soms met individuen samen, totdat wij ze niet meer kunnen gebruiken. **In het verleden hebben we bijvoorbeeld in Chili Pinochet gebruikt. (...)
Een grote hindernis is voor ons het internet.Door de opkomst van internet verloren de traditionele media, en daarmee de gevestigde orde, macht. (...) Internet ondersteunt democratie, terwijl wij eigenlijk geen democratie willen hebben. (...) Veel grote hacks en dos-aanvallen zijn met onze instemming gepleegd. Wij creëerden met onze media een gevoel dat internet onveilig en gevaarlijk is, en dat internet vooral gebruikt wordt door criminelen, zedendelinquenten en terroristen. Tevens hadden wij hiermee een argument om controle op en over internet uit te oefenen. Ook zorgden wij ervoor dat er op lokaal en internationaal niveau, veel wetgeving kwam die de vrijheden van internetters beperkte.
Toen wij de macht uit handen wilden nemen van bestaande machthebbers, hebben wij de mensen van bestaande machtsblokken losgeweekt met het individualisme. Nu wij de macht hebben, is het individualisme een gevaar voor ons. Mede om die reden worden de rechten van de (individuele) burgers beperkt en zaaien we angst onder de bevolking om zodoende ook groepssaamhorigheid en gehoorzaamheid te krijgen.
U begrijpt dat we een belangrijke periode in de wereldgeschiedenis in gaan. Ik ben ervan overtuigd dat u nu de wereld door een andere bril zult bekijken en dat u de gebeurtenissen on u heen beter zal kunnen doorgronden. Als een vrijmetselaar die u kent, het bovenstaande niet kan onderschrijven, kunt u hem/haar op zijn/haar woord geloven. Zij weten niet beter.Door de organisatiestructuur van de vrijmetselarij zijn alleen de hoogste rangen van deze feiten op de hoogte.
Het woord 'wij' en 'ons' heb ik taalkundig gebruikt om het een en ander aan u duidelijk te maken en niet omdat ik trots ben macon te zijn. Ik vraag u allen om vergiffenis voor mijn bijdrage aan dit geheel. Voor een mooiere wereld.
Anonieme vrijmetselaar.
(was niet ondertekend)
===================
Ook een kritisch essay geschreven in 2017 door Joël Ceulaer ( krant De Morgen) mede aangaande het ontbreken van transparantie , de vragen die dit oproept; de tegenstrijdigheden in de praktijk ( politiek, positieve discriminatie etc.)
✦Essay
Waarom vrijmetselaars eindelijk uit de kast moeten komen
De UGent daverde vorige week een beetje op haar grondvesten, nadat deze krant aan het licht bracht dat een groep in de loge een onfrisse rol speelt in de aanloop naar de rectorverkiezing. Veel vrijmetselaars zijn nu boos. Niet op hun broeders, maar op de pers. Ten onrechte. De loge moet dringend eerst voor eigen deur vegen.
Beeld RV
Eind juni vorig jaar had ik een bijzonder boze vrouw aan de lijn. Ze had mijn nummer gekregen van een gemeenschappelijke vriendin en belde mij om te zeggen dat ik op haar ziel had getrapt. De vrouw was, net zoals haar overleden man dat een groot deel van zijn leven was geweest, vrijmetselaar. Ze nam aanstoot aan een nogal scherp opiniestuk dat ik had geschreven over Daniël Termont in volle Optima-crisis. De Gentse burgemeester had openheid beloofd over zijn contacten met Optima-baas Jeroen Piqueur, en dus vroeg ik hem of hij dan ook ineens de waarheid wilde vertellen over de loge.
Het is een publiek geheim dat zowel Termont als zijn toenmalige kroonprins Tom Balthazar vrijmetselaar is, maar geen van beiden komt daar openlijk voor uit. En dat vind ik in deze tijden van transparantie eigenlijk niet meer te verantwoorden. Toch niet voor politici, magistraten en journalisten – de mensen die de vier machten in de democratie bemannen.
Met dat opiniestuk, vond de boze vrouw aan de telefoon, had ik de reputatie van de loge nog maar eens bezwadderd. Ik had de suggestie gewekt dat vrijmetselaars sjoemelaars zijn, die in het geniep van alles bekokstoven dat het daglicht niet kan verdragen. Terwijl het, zo drukte ze mij kordaat op het hart, rechtschapen mensen zijn die elkaar regelmatig en discreet ontmoeten om zichzelf en de wereld te verbeteren.
Ook oud-journalist Tessa Vermeiren, die al vaak openlijk over haar lidmaatschap van de loge heeft gesproken, was die week boos op mij – en nu nog altijd wellicht. Toen ik haar enige tijd na mijn opiniestuk belde voor een interview, maakte ze duidelijk dat ze niet meer met mij wil praten, hoewel ze mij vroeger altijd graag hielp als ik een artikel over de loge schreef. Ik had, zo lieten ook andere vrijmetselaars met wie ik een goed contact heb mij weten, het vertrouwen beschaamd. Sommigen onder hen lieten dat ook aan mijn hoofdredactie verstaan, wellicht in de hoop dat die mij zou tegenhouden als ik nog eens iets kritisch over de loge zou willen schrijven.
Deze week namen vele vrijmetselaars De Morgen opnieuw onder vuur. Niet omwille van een marginaal opiniestukje, maar na gedegen journalistiek onderzoek van mijn collega’s Remy Amkreutz en Yannick Verberckmoes. Zij brachten aan het licht dat Anne De Paepe, rector van de UGent, door een groep in de loge onder druk is gezet om zich niet opnieuw kandidaat te stellen voor die functie. Een onfris verhaal dat formeel is bevestigd, zowel door De Paepe zelf als door Yannick De Clercq, vrijmetselaar en regeringscommissaris bij de UGent. De Paepe behoort tot de katholieke flank van de UGent, en naar verluidt is het van oudsher de gewoonte dat een katholiek wordt afgelost door een vrijmetselaar.
Dat onze verslaggeving veel vrijmetselaars irriteert, is begrijpelijk. Het is niet prettig als je op negatieve wijze in het nieuws komt. Maar de irritatie is ook misplaatst. Nieuws is nieuws. Intimidatie is intimidatie. En als De Morgen schrijft dat het om “een groep in de loge” gaat, dan wijst dat op zorgvuldigheid en precisie, niet op complotdenken, zoals het klassieke verwijt deze week uit vele kelen weerklonk. Nee, vrijmetselaars smeden géén groot complot om de wereld te ontwrichten of domineren. Maar ja, de vrijmetselarij zit wél met een paar grote problemen. Er is, kortom, goed nieuws en slecht nieuws.
BUITENGEWONE VRIENDSCHAP
Laten we met het goede nieuws beginnen. Met een verhaal dat zich ook in Gent afspeelt, een stad die verhoudinggewijs meer vrijmetselaars telt dan andere Vlaamse steden. Het is een verhaal dat iedereen kent, onder meer omdat het prachtig werd verfilmd door Nic Balthazar: in Tot altijd kon iedereen zien hoe wijlen Mario Verstraete, MS-patiënt en de eerste Belg die gebruikmaakte van de euthanasiewet, door zijn vrienden en vriendinnen totterdood wordt geholpen en gekoesterd en begeleid.
De film werd verkocht als een verhaal over buitengewone vriendschap. En dat is hij ook: wat de entourage van Verstraete deed, overstijgt de gewone vriendschap. En daar is een goede reden voor: die vrienden van Verstraete, onder wie Tom Balthazar, de broer van de regisseur, waren geen gewone vrienden, het waren broeders en zusters uit de loge.
Mario Verstraete was lid van werkplaats Bevrijding, een van de grootste loges van Gent, waar behalve Termont en Balthazar ook niemand minder dan Siegfried Bracke werd ingewijd – maar daarover straks meer.
Vrijmetselaars gaan voor elkaar door het vuur, zoals Tot altijdbewijst, en dat is mooi, dat is verheven, dat is ontroerend. Net daarom is het zo vreemd dat in die hele film, en in het bijbehorende boek, met geen woord over de vrijmetselarij wordt gerept. Regisseur Nic Balthazar, zelf geen vrijmetselaar, wilde naar eigen zeggen niet dat het een film over de loge zou worden, en dat begrijp ik wel. Toch was dat een gemiste kans voor Vlaamse vrijmetselaars om ook eens op een positieve manier in de aandacht te komen. Die film had een kantelpunt kunnen zijn in de beeldvorming.
Even onbegrijpelijk vind ik het dat heel wat rechtschapen burgers, mensen die bij vriend en vijand in hoog aanzien staan, hun lidmaatschap van de loge geheim houden. Ik zal geen namen noemen, maar ik ken onder meer een hoge ambtenaar, een oud-politica en een vooraanstaand collega-journalist die de vrijmetselarij een dienst zouden bewijzen als ze hun coming-out zouden doen – wat ik een van hen al vaak heb voorgesteld, maar zonder succes. Als mooie verhalen verborgen blijven, integere vrijmetselaars in de kast blijven zitten en alleen de schandalen het nieuws halen, dan mag je niet verbaasd zijn dat je met een imagoprobleempje worstelt. Dan heb je dat vooral aan jezelf te danken.
Het is een klassieke catch 22. Omdat de loge bij velen slecht aangeschreven staat, willen veel integere mensen geen coming-out doen. Maar zolang niet meer integere mensen een coming-out doen, zal de loge bij velen slecht aangeschreven staan. Zo blijven we bezig.
Merkwaardig genoeg heeft Herman Balthazar, vader van Tom en Nic, zelf bewezen dat het anders kan. Vader Balthazar heeft nooit een geheim gemaakt van zijn lidmaatschap. En zowel binnen als buiten de werkplaats stond en staat hij bekend als een onkreukbaar man. Het verhaal wil dat als broeders hem tijdens vergaderingen briefjes gaven met de vraag om hen een dienst te bewijzen, hij die briefjes bij het verlaten van de vergadering altijd ostentatief verscheurde en in de vuilnisemmer wierp.
GEEN CENTRAAL GEZAG
Die complotten dan. Een groot complot is er niet. Daartoe is de loge simpelweg niet in staat. Er zijn honderden werkplaatsen, verschillende koepelverenigingen (zogenaamde obediënties) en vrijmetselaars zijn zeer gesteld op de individuele zelfbeschikking. Er is geen centraal gezag, dus een groot complot smeden is fysiek onmogelijk. Dat er op kleine schaal uiteraard wél gecomplotteerd kan worden, bewijzen de recente verhalen over de UGent, maar een centraal geleide machtsmachine is de loge zeker niet.
Toen wijlen Leo Apostel, befaamd Gents vrijmetselaar en filosoof, in de jaren tachtig wilde dat alle loges een gezamenlijk standpunt zouden innemen tegen de plaatsing van kernraketten in ons land, kreeg hij nul op het rekest. Dé loge bestaat niet, en kan dus geen standpunt innemen. Iedere vrijmetselaar moet dat voor zich doen. Dat een aantal Europese obediënties tijdens de vluchtelingencrisis met een gezamenlijke brief aan de Europese Unie aandrongen op een humane aanpak, was behoorlijk ongebruikelijk. In Frankrijk gaf de vrijmetselarij deze week het advies om zeker niet voor Marine Le Pen te stemmen, maar dat past beter bij de officiële lijn: als kosmopolieten zijn ook in ons land de meeste vrijmetselaars altijd felle tegenstanders geweest van extreemrechts.
Ook andere politieke thema’s worden in Belgische werkplaatsen druk besproken. Zo is de euthanasiewetgeving van tevoren onder vrijmetselaars uitvoerig doorgenomen. Het was wellicht geen toeval dat Mario Verstraete als eerste op ostentatieve wijze van die wet gebruikmaakte. Ook over andere thema’s – van de islam tot de hervorming van het onderwijs – worden in ’s lands loges elke week vele bouwstukken (vrijmetselaarsjargon voor lezingen) gehouden. De loge is bij uitstek een plek voor debat. Men kan er in alle vrijheid zijn mening uiten – immers: wat gezegd wordt in de loge, blijft in de loge.
De politieke dimensie is eigenlijk een afwijking, want het was nooit de bedoeling dat er in loges over wereldse twistpunten zou worden gepraat. Wel integendeel: toen de stichters van de loge op 24 juni 1717 samenkwamen in een Londense kroeg, was het net de bedoeling om niet langer over politiek en religie te praten. De eerste vrijmetselaars waren heren van stand die na eindeloze, bloedige godsdienstoorlogen en diepe politieke verdeeldheid een plek wilden waar ze elkaar als broeders zouden kunnen ontmoeten, ver weg van de wereldse conflicten. In de Angelsaksische wereld is dat nog altijd het geval. In de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk heeft de vrijmetselarij dan ook helemaal niet zo’n slechte reputatie als bij ons. Er is ook veel minder geheimdoenerij: wie bij de loge is, komt daar makkelijk voor uit.
In katholieke landen, waaronder Frankrijk en België, is de vrijmetselarij in de loop van de 19de eeuw ferm van het oorspronkelijke pad afgeweken. Omdat de paus leden van de loge in de ban sloeg, werden de meeste werkplaatsen van de weeromstuit oorden van vrijzinnig verzet, waar wél over godsdienst en politiek werd gepraat. En dat zijn ze vandaag nog altijd. Maar dat maakt van de zogenaamde irreguliere loges (die niet meer volgens de oorspronkelijke regels werken) wel uitzonderingen op internationaal niveau. In België zijn de overblijvende reguliere loges (die de Angelsaksische traditie wel trouw gebleven zijn) dan weer de uitzonderingen. De overgrote meerderheid van de Belgische loges is irregulier en dus vrijzinnig. Lees: antikatholiek, zoals het Gentse gevecht om het rectorschap eens te meer bevestigt.
VRAGEN OM PROBLEMEN
Tijd voor het slechte nieuws: de positieve discriminatie. Logebroeders en -zusters helpen elkaar niet alleen als ze in nood verkeren, zoals het verhaal van euthanasiepatiënt Mario Verstraete bewijst, maar ook als ze bijvoorbeeld een baantje zoeken. Dat zit zo: als u vrijmetselaar bent met een vacature in uw bedrijf en er blijven na de sollicitatieronde nog twee evenwaardige kandidaten over, dan bent u verplicht om voor uw broeder of zuster te kiezen. Dat hebt u namelijk plechtig beloofd bij uw inwijding.
“En wat is daar mis mee?”, vroeg de boze vrouw eind juni vorig jaar aan de telefoon. “Het is toch normaal dat je kiest voor iemand die dicht bij je staat. Zou u dat niet doen?”
“Wat zou u ervan denken”, vroeg ik haar, “als ik moest kiezen tussen een zwarte en een blanke kandidaat en voor de laatste koos omdat die het dichtste bij mij staat?”
“Dat zou racisme zijn”, zei de vrouw fel en beledigd. “Wat wij vrijmetselaars doen, heeft niets met racisme te maken.”
Ik geef toe dat mijn vergelijking scherp door de bocht ging, maar toch blijf ik erbij dat die positieve discriminatie niet deugt. Zeker in combinatie met de geheimhouding – wat ze zelf in de loge liever ‘discretie’ noemen – is dat gewoon vrágen om problemen. Een club met leden uit onder meer academische wereld, magistratuur, politiek en media, waar je een eed moet zweren om elkaar positief te discrimineren, zonder dat de buitenwereld daar ooit lucht van kan krijgen – zo’n club is anno 2017 totaal onhoudbaar. Het gegraai in intercommunales is klein bier in vergelijking met wat er allemaal mis kan gaan in een geheim genootschap dat aan het licht onttrokken is. Als politici hun mandaten moeten aangeven, waarom dan niet hun lidmaatschap van de loge?
Erevrederechter Jan Nolf pleit in zijn boek De kracht van rechtvaardigheid ook voor transparantie voor magistraten. “Waarom zou de gewone burger niet mogen weten dat Etienne De Groot, voorzitter van het Grondwettelijk Hof, lid is van de loge, net zoals rechter (en voormalig minister van Buitenlandse Zaken) Erik Derycke? Dat betekent niet dat besloten genootschappen en serviceclubs hun lijsten publiek moeten maken, wel dat wie lid wordt van de magistratuur daarover duidelijkheid moet scheppen omwille van de onderlinge dienstvaardigheid die hij of zij bij de aanvaarding van dat lidmaatschap beloofd heeft.”
Ik sluit mij aan bij Nolf. Die transparantie mag wat mij betreft ook gelden voor politici en journalisten. Bij iedereen die in deze democratie een rol speelt in de bewaking van het algemeen belang. Misschien moeten ook academici hun lidmaatschap aangeven: het kan maar helpen om taferelen zoals die aan de UGent te helpen voorkomen. Ik zou bij dezen dus nogmaals de oproep willen doen: logebroeders, maak u bekend. Beschouw het maar als een vorm van zelfbescherming tegen mogelijk gekonkelfoes.
En de nazi’s dan? Ja, de nazi’s. Het klopt dat die destijds vrijmetselaars oppakten en naar concentratiekampen stuurden. Maar als dat argument vandaag nog altijd geldig is, dan moeten ook andere groepen in de samenleving dringend in het verborgene gaan leven. Wat toch nogal belachelijk zou zijn.
‘DINGEN REGELEN’
Nogmaals, ten overvloede: nee, er bestaat zeker geen groot complot. De paarse regering was geen project dat volledig in de loge was bekokstoofd, want de leider van paars, Guy Verhofstadt, is geen broeder. De georganiseerde vrijzinnigheid in ons land valt ook niet samen met de vrijmetselarij, zodat we niet mogen zeggen dat pakweg de euthanasiewet volledig in de loge werd klaargestoomd – integendeel, filosoof Etienne Vermeersch, dé grote bezieler van die wet, is geen broeder.
De loge is geen almachtige machine, maar een genootschap dat nogal wat versplintering kent, en waar de onderlinge strijd soms groot is. Denk aan het verzet tegen iemand als Wim Van Rooy, die met zijn verregaande islamkritiek – volgens sommigen: moslimhaat – veel interne tegenstand heeft. Denk aan de Gentse strijd tussen Daniël Termont en Siegfried Bracke, die nota bene in dezelfde werkplaats werden ingewijd. Denk aan de felle opinies die Luc Van der Kelen, commentator bij Het Laatste Nieuws, ooit afvuurde op zijn broeder Karel De Gucht. Enzovoort, enzoverder.
En toch gebeuren er in de loge dingen die het daglicht wellicht maar moeilijk verdragen. Daar mogen we helaas van uitgaan, en daarom is transparantie nodig. Dat werd onlangs nog eens duidelijk gemaakt door een getuigenis van Stijn Meuris. In een interview met De Morgen vertelde die hoe wijlen Steve Stevaert ooit ’s avonds bij hem binnenviel met de vraag om lid te worden van de sp.a, en ineens ook van zijn vrijmetselaarsloge. “Dit heb ik nog nooit verteld”, zei Meuris. “Maar hoe Steve over die loge sprak, alsof het een detail was, die ‘introductie’, dat vond ik ongelooflijk. Ik citeer letterlijk: ‘Als ge dan eens iets aan de hand hebt, dan kunnen we dingen regelen.’ Ik kon alleen nog denken: drink uw cognac uit, hier eindigt het verhaal, Steve. Ik was er klaar mee.”
Tussen haakjes: Stevaert was ook de man die ooit een collega van mij afdreigde omdat die als eerste wilde schrijven dat de toenmalige sp.a-baas vrijmetselaar was. Toen ik Stevaert wat later dezelfde vraag stelde, liep hij rood aan van ingehouden boosheid en zei hij dat ik daar niets mee te maken had – precies wat Daniël Termont mij zei toen ik hem de vraag stelde, nota bene tijdens een dubbelinterview met Siegfried Bracke. Ik had ook aan Termont willen vragen of het waar is dat Bracke sinds zijn overstap naar het Vlaams-nationalisme niet meer echt welkom is in zijn oude werkplaats, en of dat een extra dimensie geeft aan de politieke strijd die beide broeders nu voeren.
Maar zulke vragen worden dus niet op prijs gesteld. Wat uiteraard een reden te meer is om ze vooral te blijven herhalen. Wat zal het worden, beste vrijmetselaars: 19de-eeuwse geheimdoenerij of 21ste-eeuwse transparantie? Laat de discussie in de tempels maar een aanvang nemen.
