Heb gisteren geaarzeld om de betreffende video te delen. Heb dit toch gedaan, omdat er, zoals in een aantal video's van 'Moe Othman', die ik ondertussen bekeken heb, door hem veel interessante informatie en 'visie's' gedeeld worden.
Zelf kom ik uit een Rooms- katholiek gezin, zéker niet 'streng' gelovig, en ben ik grootgebracht met de traditie van het zondagse kerkbezoek. We hoefden de straat maar over te steken om bij de kerk te geraken.
Vanuit de tuin was er zicht op de kerktoren en onder het wakend oog van de weerhaan en met de klok die met galmende slagen de voortschrijdende tijd aangaf, ben ik opgegroeid.
Ik heb goede herinneringen aan de tijd dat we met het gezin het grote, en dus indrukwekkende gebouw bezochten; de rust: gedempt licht, kaarslicht, plechtige rituelen, de preken; het evangelie, de muziek, en een zeker gevoel van saamhorigheid. Op de meeste kinderen maken zulke zaken een zekere indruk.Voor wat 'actievere' kinderen kon het ook een crime zijn, alleen al het moeten stilzitten en niet mogen spreken.
(Als heel jong kindje ben ik eens, volgens de overlevering, tijdens een mis met koor en dirigent en danig gefascineerd door die dirigent , op het moment dat verwacht werd dat de kerkgangers meezongen, - we zaten vooraan- , op de bank geklommen, gezicht naar de mensen, en ben beginnen te 'dirigeren').
Toen ik een jaar of 11 was, begonnen de misdienaars, wat oudere jongens, op mij 'indruk te maken', ééntje in het speciaal.
Ik had ook een kinderbijbel gekregen, waarin ik tijdens het kerkbezoek niet echt las, maar af en toe naar de tekeningen keek. (zoals het lugubere tekeningetje van het bloederige onthoofde hoofd van Johannes de Doper, op een schaal aan Herodes aangeboden).
De Bijbel, Koran en andere religieuze geschriften heb ik nooit 'bestudeerd', dat neemt vele jaren tijd in beslag , wat diepere kennis en inzicht bezit ik ook niet en dit ervaar ik soms toch wel als een gemis.
Wat me vooral bijgebleven is en aanspreekt zijn de 'humane waarden', de 'filosofische' wijsheden en een aantal inzichten.
Toen ik wat ouder werd, werden de misdaden; wreedheden; oorlogen geïnitieerd en gevoerd in naam van de verschillende religie's: hun instituten, me duidelijk; Het machtsmisbruik evenals de hypocrisie en later meer specifiek het seksueel misbruik en het jarenlang toedekken hiervan (met de vaak traumatische gevolgen voor de slachtoffers) dat aan het licht gebracht werd.
' De 'heksenjacht', die daarop volgde ( in de media) vond ik evenzeer pijnlijk en schrijnend, zoals élke heksenjacht dit is ; gekenmerkt door het gebrek aan nuancering, inzicht. Ook besefte ik dat het ging om 'een topje van een ijsberg', een afspiegeling van misstanden die in alle sociale lagen van de maatschappij plaatsvinden en hebben plaatsgevonden.
Eenmaal 'volwassen', werd het kerkbezoek gereduceerd tot de Nachtmis in de Kersttijd, missen met muziek, herdenkingsdiensten, begrafenissen, huwelijken, en natuurlijk de 'toeristische' bezoeken vanuit kunsthistorische interesse.
Toen in 2013 een nieuwe paus verkozen zou worden, volgde ik dat niet op de voet, maar hoorde af en toe wat op de radio.
Toen ik op een avond, (mijn echtgenoot was niet thuis), de televisie in de slaapkamer aanzette, bleek dat er een nieuwe paus was verkozen: er kwam witte rook uit het schoorsteentje. Bezig in de aangrenzende kamer luisterde ik met een half oor naar het commentaar en de omschrijving van de toekomstige paus: een samenvatting van zijn leven, het feit dat deze paus een Jezuït was. Toen , na geruime tijd , deze nieuwe paus Franciscus naarbuiten kwam en ik hem zag, begonnen de tranen over mijn gezicht te rollen, ik wist niet wat me overkwam,
werd op dat ogenblik diep geraakt, en een gevoel van compassie overviel me.
(was hier zelf héél verbaasd over; huil niet zo gauw,ben niet uitgesproken sentimenteel en al helemaal niet als er een paus verkozen wordt).
Kon en kan dit nog steeds niet 'plaatsen'.
Later hoorde ik de uitspraken van deze paus via de media, las erover: zijn prediken van compassie , opkomen voor de zwakkeren, de armen, de onderdrukten, respect voor het leven, een vorm van nederigheid betrachten, humane waarden die me , nogmaals, altijd erg aangesproken hebben.
In de praktijk treed ditzelfde instituut met zijn dogma's een aantal waarden met voeten en en in het algemeen lijkt het er steeds meer op dat specifieke humane waarden in de maatschappij steeds minder van tel zijn.
(Gelukkig zijn er altijd nog zeer veel mensen, die, soms onder de radar, deze humane waarden in daden omzetten of daarnaar proberen te leven, helaas wordt het hen vaker moeilijk gemaakt).
Vandaag de dag, met alle gepubliceerde - schrijnende- schandalen, 'samenzweringstheorieën' , ( onthullende) kennis rondom de Rooms-katholieke kerk, de geschriften, de (soms) extreme interpretaties van de geschriften van de verschillende religie's in het algemeen, is het vrijwel 'not done', bijna niet meer maatschappelijk verantwoord, niet 'cool' (of, nog 'erger': al helemaal niet 'sexy'(!)) om interesse te hebben en bepaald 'religieus' gedachtengoed naar een zekere waarde te schatten.
Zelf kom ik uit een Rooms- katholiek gezin, zéker niet 'streng' gelovig, en ben ik grootgebracht met de traditie van het zondagse kerkbezoek. We hoefden de straat maar over te steken om bij de kerk te geraken.
Vanuit de tuin was er zicht op de kerktoren en onder het wakend oog van de weerhaan en met de klok die met galmende slagen de voortschrijdende tijd aangaf, ben ik opgegroeid.
Ik heb goede herinneringen aan de tijd dat we met het gezin het grote, en dus indrukwekkende gebouw bezochten; de rust: gedempt licht, kaarslicht, plechtige rituelen, de preken; het evangelie, de muziek, en een zeker gevoel van saamhorigheid. Op de meeste kinderen maken zulke zaken een zekere indruk.Voor wat 'actievere' kinderen kon het ook een crime zijn, alleen al het moeten stilzitten en niet mogen spreken.
(Als heel jong kindje ben ik eens, volgens de overlevering, tijdens een mis met koor en dirigent en danig gefascineerd door die dirigent , op het moment dat verwacht werd dat de kerkgangers meezongen, - we zaten vooraan- , op de bank geklommen, gezicht naar de mensen, en ben beginnen te 'dirigeren').
Toen ik een jaar of 11 was, begonnen de misdienaars, wat oudere jongens, op mij 'indruk te maken', ééntje in het speciaal.
Ik had ook een kinderbijbel gekregen, waarin ik tijdens het kerkbezoek niet echt las, maar af en toe naar de tekeningen keek. (zoals het lugubere tekeningetje van het bloederige onthoofde hoofd van Johannes de Doper, op een schaal aan Herodes aangeboden).
De Bijbel, Koran en andere religieuze geschriften heb ik nooit 'bestudeerd', dat neemt vele jaren tijd in beslag , wat diepere kennis en inzicht bezit ik ook niet en dit ervaar ik soms toch wel als een gemis.
Wat me vooral bijgebleven is en aanspreekt zijn de 'humane waarden', de 'filosofische' wijsheden en een aantal inzichten.
Toen ik wat ouder werd, werden de misdaden; wreedheden; oorlogen geïnitieerd en gevoerd in naam van de verschillende religie's: hun instituten, me duidelijk; Het machtsmisbruik evenals de hypocrisie en later meer specifiek het seksueel misbruik en het jarenlang toedekken hiervan (met de vaak traumatische gevolgen voor de slachtoffers) dat aan het licht gebracht werd.
' De 'heksenjacht', die daarop volgde ( in de media) vond ik evenzeer pijnlijk en schrijnend, zoals élke heksenjacht dit is ; gekenmerkt door het gebrek aan nuancering, inzicht. Ook besefte ik dat het ging om 'een topje van een ijsberg', een afspiegeling van misstanden die in alle sociale lagen van de maatschappij plaatsvinden en hebben plaatsgevonden.
Eenmaal 'volwassen', werd het kerkbezoek gereduceerd tot de Nachtmis in de Kersttijd, missen met muziek, herdenkingsdiensten, begrafenissen, huwelijken, en natuurlijk de 'toeristische' bezoeken vanuit kunsthistorische interesse.
Toen in 2013 een nieuwe paus verkozen zou worden, volgde ik dat niet op de voet, maar hoorde af en toe wat op de radio.
Toen ik op een avond, (mijn echtgenoot was niet thuis), de televisie in de slaapkamer aanzette, bleek dat er een nieuwe paus was verkozen: er kwam witte rook uit het schoorsteentje. Bezig in de aangrenzende kamer luisterde ik met een half oor naar het commentaar en de omschrijving van de toekomstige paus: een samenvatting van zijn leven, het feit dat deze paus een Jezuït was. Toen , na geruime tijd , deze nieuwe paus Franciscus naarbuiten kwam en ik hem zag, begonnen de tranen over mijn gezicht te rollen, ik wist niet wat me overkwam,
werd op dat ogenblik diep geraakt, en een gevoel van compassie overviel me.
(was hier zelf héél verbaasd over; huil niet zo gauw,ben niet uitgesproken sentimenteel en al helemaal niet als er een paus verkozen wordt).
Kon en kan dit nog steeds niet 'plaatsen'.
Later hoorde ik de uitspraken van deze paus via de media, las erover: zijn prediken van compassie , opkomen voor de zwakkeren, de armen, de onderdrukten, respect voor het leven, een vorm van nederigheid betrachten, humane waarden die me , nogmaals, altijd erg aangesproken hebben.
In de praktijk treed ditzelfde instituut met zijn dogma's een aantal waarden met voeten en en in het algemeen lijkt het er steeds meer op dat specifieke humane waarden in de maatschappij steeds minder van tel zijn.
(Gelukkig zijn er altijd nog zeer veel mensen, die, soms onder de radar, deze humane waarden in daden omzetten of daarnaar proberen te leven, helaas wordt het hen vaker moeilijk gemaakt).
Vandaag de dag, met alle gepubliceerde - schrijnende- schandalen, 'samenzweringstheorieën' , ( onthullende) kennis rondom de Rooms-katholieke kerk, de geschriften, de (soms) extreme interpretaties van de geschriften van de verschillende religie's in het algemeen, is het vrijwel 'not done', bijna niet meer maatschappelijk verantwoord, niet 'cool' (of, nog 'erger': al helemaal niet 'sexy'(!)) om interesse te hebben en bepaald 'religieus' gedachtengoed naar een zekere waarde te schatten.
