Flink lachen met een hoop door de lol geverfde panelleden, daarbovenop nog eens een dosis medische weetjes, én dat alles gepresenteerd door de volkomen idiosyncratische Philippe Geubels: een perfect decor voor het leegvreten van een koker Pringles. Maar hoe denken vakmensen over ‘Is er een dokter in de zaal?’?
Dr. Koen De Zeulder «Ik heb er nog nooit naar gekeken, maar ik vind het een rotslecht programma. De titel alleen al brengt bij mij de bitterste herinneringen naar boven.»
HUMO Bent u zelf weleens het slachtoffer geweest van de ‘Is er een dokter?’-vraag?
De Zeulder «Meer dan eens. Bij Wim Helsen, bijvoorbeeld. Halfweg de voorstelling keek hij plots ontzet de zaal in: ‘Sorry, mensen: wat nu volgt, is geen grap. Is er een dokter in de zaal?’ Onmiddellijk krijg je dan dat onheilszwangere rumoer. Mensen kijken verschrikt om zich heen, want niemand zit graag naast een stervende. Of ze beginnen te hyperventileren uit angst dat ze zélf de hulpbehoevende zijn.»
HUMO En hebt u zich toen kenbaar gemaakt?
De Zeulder «Uiteraard, dat is je plicht als medicus. Ik betrad het podium, en de heer Helsen leidde mij naar de coulissen, waar ik een technicus in ademnood of zoiets dacht aan te treffen. Maar de heer Helsen trok zijn hemd omhoog, wees naar zijn buik en sprak: ‘Ik heb hier al een tijd een rood vlekje. Zou dat huidkanker kunnen zijn? Ik vroeg mij dat plots af.’ – ‘Wij noemen dat een muggenbeet,’ antwoordde ik rustig, ‘en ik zal u een factuur sturen.’ Maar inwendig kookte ik. Rare beeldspraak, ik weet het, want dat veronderstelt een soort innerlijke kok. Daar beschik ik niet over. Gelukkig maar, ik moet er niet aan denken dat ik voortdurend monologues intérieurs zou moeten houden met Jeroen Meus of die Huysentruyt. Laten we het erop houden dat ik niet blij was.
»Nee, voor een verheffend avondje theater ben ik niet meer te vinden. Mijn collega’s hebben ook vaak last van dat soort praktijken.»
'Mensen kijken verschrikt om zich heen: niemand zit graag naast een stervende'
HUMO Telkens bij Wim Helsen?
De Zeulder «Vaak, maar hij is niet de enige. Dat zorgt ervoor dat ernstige gevallen worden weggewuifd. Onlangs kreeg een oudere man tijdens een optreden van Xander De Rycke een hersenverzakking. Er waren vier artsen aanwezig, maar niemand reageerde op de vraag. Gelukkig was er een ervaren verpleegster aanwezig, die de situatie met een welgemikte mep rechtzette. Dat zorgde dan weer voor tumult, want een zieke man afranselen met een handtas is een vreemd spektakel. Voor de leek althans.»
HUMO Waarom dat afranselen?
De Zeulder «Je moet zo’n patiënt diep in de ogen kijken. Als zijn ogen naar links wegdraaien, geef je hem een flinke klap op de rechterwang met een niet al te hard voorwerp. Een handtas is daar uitstekend voor geschikt. Met wat geluk schiet de verzakte hersenkwab meteen terug naar waar ze hoort te zitten. Anders moet je de procedure herhalen.»
HUMO Is zo’n hersenverzakking een gevaarlijke aandoening?
De Zeulder «Helemaal niet, maar er kunnen vervelende neveneffecten ontstaan. Er kunnen impulsen naar de verkeerde centra worden gestuurd en omgekeerd. Ik heb patiënten gekend die zich dringend moesten ontlasten als ze si bémol hoorden. Dat krijg je als het gehoorcentrum de plaats inneemt die is voorbehouden voor het opperbevel der spijsvertering. Voor een muziekliefhebber is dat een ramp, vooral voor liefhebbers van fanfare-muziek: die wordt namelijk vaak in de desbetreffende toonsoort gebracht.
»Maar het hoeft niet zo slecht af te lopen. Ik heb een rijpere dame gekend die tot erotische extase kwam als ze een kanarie hoorde zingen. Dat mens wilde geen behandeling. ‘Ik vind het prima zo, want van mijn man zal het niet meer komen,’ zei ze opgewekt. ‘Niet dat ik zo’n diertje in huis zal halen, maar het gezang staat op mijn gsm. Ik vind het een bijzonder handige aandoening.’
»De mensen staan doorgaans erg negatief tegenover ziektes, en ik kan dat enigszins begrijpen. Maar dit interessante praktijkvoorbeeld toont aan dat daar niet altijd goede redenen voor zijn.»
| 